Hoewel het gisteren een inspannende en vermoeiende dag is geweest, wilden we vandaag niet zomaar voorbij laten gaan. Morgen vertrekken we naar een volgende stek. We zouden vrijwel zeker spijt krijgen wanneer we vandaag rond de camper zouden blijven hangen.
De knapzak ingepakt en rond 10:45 uur stapten we op de fiets. Gisteren was de richting noord van onze standplaats, west en oost van ervan is water, dus het zuiden is de hoofdrichting voor vandaag.
De eerste kilometers rijden we over een Radweg dat vanwege de opmerkelijk goede kwaliteit, het predikaat fietspad mag dragen. Op de meeste stukken zelfs gescheiden van de voetgangers. Ook niet gangbaar bij onze oosterburen.
De eerste plaats waar we doorheen rijden is Binz. Aan de oostkant begrensd door de Oostzee en in het westen, door de Smachter See. Rijdend over de Seepromenade zien we plots diverse bronzen beelden tentoongesteld: het Park der Sinne. De beelden hebben een titel of een wat uitgebreider onderschrift die de naam van het park verklaart. Het licht is geweldig mooi waardoor de beelden een extra dimensie krijgen.
We rijden verder en vrij snel na het verlaten van de bebouwde kom van Binz wordt het fietspad weer een Radweg. Via de duidelijke bewegwijzering rijden we door het glooiende terrein en naderen we vlot een van de hoofddoelen voor vandaag: het Jagdschloss Granitz.
In de huidige vorm een 210 jaar oud slot. Tachtig jaar eerder werd op dezelfde plek de eerste versie van dit geliefde toevluchtsoord bij de Europese aristocratie gebouwd, boven op de 107 meter boven de Oostzee uittorende Tempelberg. 107 meter Normal Null, de Duitse definitie van onze NAP. Meer informatie over het slot: Wikipedia.
Zoals gezegd, 107 meter boven zeeniveau. Om op de Tempelberg te komen en het jachtslot te zien, moeten we stevig aan de bak. Een weg van ongeveer 1.000 meter die ons ruim 100 meter omhoog brengt. En dit via een Radweg, en allesbehalve een comfortabel geasfalteerd fietspad. Werken en stuiteren.
Vervolgens een net zo lange afdaling wat zo mogelijk nog erger is dan de beklimming. Constant met de remmen aangetrokken naar beneden stuiteren op weg naar de volgende halte: Baabe.
Na de afdaling rijden we ineens weer op een fietspad en kunnen we wederom genieten van het glooiende landschap met zijn pracht aan kleurrijke velden.
Baabe, een badplaats en erkend kuuroord. En een plaats die elke twee uur door Rasender Roland (de stoomtrein) wordt aangedaan.
Wij rijden Baabe binnen komend uit Sellin en rijden onder de Mönchgut-Tor door. Een monumentale poort die herdenkt dat het schiereiland Mönchgut voor een groot deel door de destijds regerende Jaromar II geschonken is aan de monniken van de abdij. Ruim 100 jaar later, in 1361, kocht de toenmalige abt de rest van het schiereiland van de familie Bonow. De naam van het schiereiland werd destijds Mönchegud, de huidige naam hiervan afgeleid. Meer info…
Na een kort bezoek aan Baabe, waarbij we enkele van de vele en mooie huizen bekeken hebben en gepicknickt hebben nabij het strand, kiezen we onze route terug naar Prora. En weer zijn we er ingetuind! De benen, nog vermoeid van gisteren, hebben eerder vandaag hun beproeving gehad op weg naar de top van de Tempelberg. Nu wederom een test met weer meer korte steile klimmetjes over verschrikkelijke paden, de Radweg.
Het moet nogmaals gezegd worden, het bos is van een grote schoonheid. En het einde laat nooit lang op zich wachten als je geniet van je omgeving.
