Woensdagavond 2 september hoorde ik op het nieuws over het samensmelten van twee uitzonderlijk grote Zwarte Gaten tot een ongekend groot Zwart Gat. Een mysterieus onderwerp dat telkens weer, hoewel erg kort, een gevoel van spijt oproept. Spijt dat ik vroeger niet beter heb opgelet tijdens mijn Natuurkundelessen. Elke keer weer struin ik het internet af als ik op TV iets hoor of in de krant lees over dit intrigerend verschijnsel. Zo ook deze keer.
Een kenmerk van een Zwart Gat is dat de zwaartekracht extreem hoog is en dat het alles, zelfs licht, wat in de buurt komt naar zich toetrekt en als het ware opslokt. Trouwens, de wetenschap is overtuigd dat onze zon over enkele miljarden jaren zal exploderen en een Zwart Gat wordt.
De zon is genoemd. Ons licht, ons kampvuur of haard, onze levensbron. De zon heeft op veel, zo mogelijk de meeste mensen een enorme aantrekkingskracht. In de vakantie worden we naar zonnige oorden gezogen om onszelf zo veel mogelijk bloot te stellen aan zijn warmte. Ook wordt hij regelmatig geëerd door musici. Richard Strauss’ Also Sprach Zarathustra of Maurice Ravel in Daphnis et Chloé. Zo zijn er vele voorbeelden in de klassieke én hedendaagse muziek te vinden. In onze Spotify playlist staan enkele recentere songs. We starten steevast onze reizen met Follow the Sun van Xavier Rudd. En ook Eddie Vedder met zijn Hard Sun uit Into the Wild en natuurlijk mijn persoonlijke held Ramses Shaffy met Pastorale komen telkens voorbij. Overigens ongekend groots dit nummer van Shaffey!
Genoeg over de muziek en terug naar de zon. Ook op ons oefent de zon zijn aantrekkingskracht uit. Of deze aantrekkingskracht door wetenschappers verklaard kan worden in het licht bezien van de theorieën van Zwarte Gaten, kan ik niet zeggen. Onze verklaring, minder wetenschap meer menselijk, is een stuk simpeler: warmte en het aangename buitenleven. Daarom wijken wij af van ons oorspronkelijke plan om een 25 tal dorpen uit de Michelin Gids “De 500 mooiste dorpen van Frankrijk” te gaan bezoeken.
We gaan iets zuidelijkere eilandhoppen op Ile d’Oleron en Ile de Ré. Enkele dagen fietsen en wandelen op deze eilanden. En omdat we er toch zijn, en passant op gepaste afstand, met waardering en respect de deelnemers van de Tour de France corona-proof toejuichen.
Na het eilandhoppen, terug richting Bretagne en Normandië? Het binnenland in? We weten het nu nog niet. Allereerst genieten we van het moment en de komende dagen. Vandaag staan we in ieder geval in Veul-les-Roses. Een erg mooi dorp aan de Normandische kust en het eerste dorp dat op onze lijst van het oorspronkelijke plan voorkomt.
Tot slot toch nog even terug naar het begin … de naamgever van het verschijnsel Zwarte Gat was de Amerikaanse theoretisch natuurkundige John Wheeler. De term Black Hole was geboren. Maar ik wil de volgende vraag aan jullie voorleggen: is Black Whole, een van de kenmerken indachtig, niet een naam die de lading beter dekt?
Morgen meer over onze eerste twee reisdagen!
