We waren het er snel over eens dat we geen zin hadden om van camping naar camping te trekken in de hoop dat er een open zou zijn en blijven. Niet altijd is hetgeen op websites staat de waarheid, zo is ons gebleken. Tenslotte hadden we op de site gelezen dat Camping Park Umag pas op 1 oktober zou sluiten. Om de dag door te brengen met zoeken naar campings aan de kust zagen we niet zitten. Nee, dan gaan we liever richting Slovenië en daarmee wat langer over de terugreis te doen.
We hebben een route uitgestippeld die tolwegen vermijdt. En die ons in de juiste richting voor de volgende etappe brengt. Op de heenweg hadden we voldoende snelwegen gezien; toen was de keuze gedreven door tijdwinst. Nu nemen we de tijd, we hebben zelfs extra tijd, en rijden binnendoor naar Slovenië. Het eerste deel volgt deels en in tegengestelde richting dezelfde route als die van een dag eerder. Een prettig weerzien met het op dit moment in de ochtendzon schitterende dal van de Mirna. Na de afslag naar Motovun volgen we de Mirna verder stroomopwaarts over de D44. De geldende snelheidsbeperking voelt als een cadeau.
In Buzet nemen we afscheid van de Mirna. Zij buigt hier af naar het zuiden richting haar oorsprong nabij Hum. Wij zetten koers naar het noorden over de D201 richting de grens. Slingerend en op en af nemen we langzaam afscheid van Kroatië. Met ongeveer tien minuten vertraging als gevolg van de grenscontrole, mogen we zonder problemen de Eurozone weer in. Over de 208 vervolgen we onze weg. Onderwijl genietend van de schoonheid van de dorpjes en de ongerepte natuur. Na het passeren van de Rizana slaan we rechtsaf, nog steeds de 208 volgend en even later overgaand op de 409. We blijven op deze weg tot we Divaca naderen. We slaan af, de 446 op, langs Povir en Merce. Net voor we Sezane binnenrijden draaien we rechts de 204 op. Via Smarje pri Sezane, Kriz, Sepulje en Dobravlje gaan we richting Ponikve over de 620 om even later net voor Kobdilj weer de 204 rechts op te draaien. We volgen de 204 tot we op onze volgende verblijfplaats nabij Dornberk komen, Parking Weingut Saksida in Zalosce.
Weer een schitterende route door pittoreske dorpjes, ongerepte natuur en met mooie vergezichten. De gedetailleerde weergave van de route overigens, is voor hen die geïnteresseerd zijn.
We besluiten om twee nachten in Zalosce te blijven. We staan temidden van bergen en druiven; een mooie plek. Het is er rustig en het uitzicht op de berghellingen met druivenranken verveelt niet snel. En we kunnen kiezen uit verschillende fietsroutes in diverse moeilijkheidsgraden. Dan is het plan voor de dag van morgen snel gemaakt.
We kiezen een route die ons naar Nova Garica voert. Een stad die grenst aan de Italiaanse stad Gorizia. Beide voor WOI deel uitmakend van het vorstelijk graafschap Görz en Gradisca. Een graafschap van Cisleithanië, Oostenrijk-Hongarije. Na WOI Italiaans en na WOII deels Italiaans en deels Joegoslavisch en nu Sloveens.
De route die we uitgezocht hadden is niet uitgepeild en de kaart niet zo gedetailleerd dat we kunnen herleiden welke weg van de velen we moeten nemen. De velden met druivenranken zijn niet zo groot en worden onderling gescheiden door eenzelfde soort wegen. Welke is de weg die onze route volgt? Nadat we enkele pogingen om de juiste weg te kiezen hebben gedaan, besluiten we de hoofdweg te volgen naar Nova Gorica.
Deze weg is drukker, ongetwijfeld minder mooi, maar prima te fietsen. Na ongeveer 90 minuten bereiken we Nova Gorica en gaan op zoek naar een leuke picknick plek om te lunchen. We rijden langs de grens naar het noorden van de stad naar de oevers van de Soca. Op een plek waar een wildwater kano parcours is uitgezet, vinden we op een stenen tribune een perfecte plaats om te eten.
De terugweg gaat in het begin zoals de heen weg: welke weg moeten we hebben? We willen niet via dezelfde weg terug. We rijden via een soort va rondweg naar het zuiden en besluiten dan om de 444 te nemen. Die weg en de richting komt redelijk overeen met onze oorspronkelijke route. Net voordat we Ajsevica inrijden zien we steeds meer para-gliders. We tellen vijftien steeds groter wordende stipjes. Onze weg voortzettend zien we een landingsplaats voor de para-gliders. We besluiten om halt te houden om kort naar de landingen te kijken.
Na het schouwspel vervolgen we onze weg en al snel fietsen tussen de druiven. Het mooie weer, de druiven en het uitzicht geven ons wel een prettig gevoel. Dat dit deel van onze route af en toe pittige beklimmingen kent, nemen we voor lief.
Na 52 kilometer komen we best vermoeid en zeker met een voldaan gevoel aan op de camping. Een lekkere douche en een biertje om de eerste dorst te lessen is de beloning die we onszelf geven.
Tijd om na te denken waar we de volgende dag heen gaan. Eigenlijk meer tot waar we gaan. Nog een nachtje Slovenië of de grens over en overnachten in Oostenrijk?
