We hadden niet gedacht dat we in Redange zouden belanden. Niet dat er iets mis is met Redange, in ieder geval niet waar wij ons bewust zijn. Nee daarom niet. Toen wij uit Vianden vertrokken hadden we de TomTom ingesteld om ons naar de omgeving van Clervaux te leiden. Een leuk stadje om te bezoeken en een omgeving waar we zouden moeten kunnen fietsen. Toen we echter bij een van de weinige campings, en juist bij die wij uitgezocht hadden, aankwamen was het niet bepaald dat enthousiasme ons overviel. De camping straalde weinig uit en de omgeving zag er allesbehalve fietsvriendelijk uit. Omkeren en verder rijden was ons besluit. Als eerste naar een supermarkt om in te slaan en daarna naar een volgende bestemming. Joke ging de boodschappen doen en mijn taak was het om uit te zoeken waarheen we zouden gaan. De eis aan deze plek: fietsen moet mogelijk zijn zonder dat we veel hoogtemeters moeten overwinnen.
Na de fietskaart van Luxemburg geraadpleegd te hebben, kwam ik terecht in Redange. Een camperplaats in het dorp naast het zwembad en sportveld. Een camperplaats met stroomaansluiting, gelegenheid om het chemisch toilet te legen, het grijswater te lozen en vers drinkwater in te nemen. Echter geen toilet en douche. En dat allemaal voor de prijs van € 0,00. Ja je leest het goed, het is geen typefout: gratis. De enige restrictie is dat je niet langer dan 48 uur mag staan. En dat velen weten dat deze plek gratis is, blijkt in de late middag: alle plekken bezet. Maar het belangrijkste voor ons is dat Redange aan Piste Cyclabe 12 (PC12) ligt en niet ver verwijderd van Piste Cyclable 17 (PC17).
Vanaf Redange is het simpelweg geweldig fietsen over PC12 naar Koetschette in het noorden en naar Noerdange in het zuiden. Hier kun je je route vervolgen via PC17 naar Colmar-Berg in het noordoosten of je volgt de route helemaal tot in Pétange, niet ver van de grens met België en Frankrijk, in het zuiden. Beide Pistes zijn niet alleen mooi vanwege de omgeving waar doorheen je rijdt en het wisselende uitzicht waarop je getrakteerd wordt, maar het is met name de lage moeilijkheidsgraad van het parcours, dat zorgt dat je voldoende energie en tijd hebt om van al het moois te genieten.
Op maandag nadat we aankwamen zijn we naar Koetschette gefietst. Een relatief korte toer: 25 kilometer heen en terug. De eerste zes kilometer vals plat omhoog maakten dat we met een glimlach deze kleine beproeving deden; we verheugden ons op de terugweg. De afwisseling in het terrein maakte ons eveneens gelukkig. Zo doorkruisen we een bos om kort daarna akkers met graan en tarwe aan weerszijden van de wegen te zien en weer even later door een ongerept gebied met beekjes en riviertjes te fietsen.
Over de dorpjes die we passeerden valt niet zoveel te zeggen. Alleen in Rambrouch zijn we kort gestopt om een foto te maken van een apart kunstwerk voor het gemeentehuis.
Een dag later besluiten we om deels de PC17 in zuidelijke richting te rijden. PC17 is een fietsparcours dat voor een groot deel over de oude spoorweg tussen Pétange en Ettelbruck loopt. En dat merkten we duidelijk, geen heftige beklimmingen. Zo mogelijk nog eenvoudiger dan de rit van een dag eerder.
Een oude locomotief en wagon herinneren aan oude tijden 
Een van de mooie dingetjes van fietsen over oude spoorlijnen, zijn de toegankelijk en bewaard gebleven tunnels
Het plan was om de route tot Steinfort te rijden en dan om te keren. Tussen 35 en 40 kilometer zou de teller na afloop moeten aangeven. De donkere wolken uit zuidwest maakten dat we in Eischen besloten om terug te keren en de laatste 3 tot 5 kilometer voor een volgende keer te bewaren. We wilden onderweg ook nog foto’s maken en een lunchstop houden De foto’s hebben we gemaakt, maar de lunch hebben we in Kairos genuttigd nadat we ons ontdaan hadden van onze natte regenkleding.
Ondanks de dreigende wolken en de regen het laatste kwartier, was het gewoon weer een geweldige tocht. Schitterende omgeving!Morgen gaan we verder. De trip loopt op zijn einde, dus ik verwacht dat we langzaam naar het noorden gaan, richting Nederland, toch? >>
