De rondreis door Luxemburg loopt op z’n eind. Nog enkele dagen en dan zijn we thuis, en kijken we weer uit naar volgende avonturen. Wat op zo’n moment vaak gebeurt, is dat de recente herinneringen aan de laatste trip of vakantie na een week of zo, voor langere duur naar een tijdelijke vergetelheid worden gedrukt en alle energie uitgaat naar de dag van morgen en de weken die komen gaan. Eigenlijk plannen maken en uitkijken naar en verheugen op nieuwe belevenissen. En dan na een half jaar, vier maanden of een jaar worden de foto’s en de verhalen van deze te snel tijdelijk vergeten vakantie of rondreis tevoorschijn gehaald en wordt alsnog met een lach teruggekeken naar toen. Het zal straks voor ons niet anders zijn, vrees ik.
Een apart begin van mijn laatste verhaal over onze rondreis door Luxemburg? Misschien. Het kan zijn dat de omgeving waar we ons bevinden mij dit ingeeft. Wiltz, een zeer oude stad met een rijke historie waar vroeger de Kelten, Romeinen en Franken hebben gewoond. Een stad die uit twee delen bestaat. De bovenstad ligt op twee hellingen en de benedenstad is gelegen aan de oevers van de rivier de Wiltz. Maar ook de stad waar het “International Scouting One Penny Monument” staat ter ere van de oprichter van de scouting, Robert Baden-Powell en bekend staat, hoe kan het ook anders, om zijn vele scoutingsactiviteiten.
En een logeerplek voor ons: camperplaats Kaul. Net buiten de gelijknamige camping staan we tegenover een skatebaan, aan de oever van de Wiltz met uitzicht op de bovenstad aan de ene kant en een helling met weiden aan de andere kant. Rustig en gratis. Deze keer echter zonder elektra en een betaald sani-station: € 1,00 en dan heb je twintig minuten de tijd om je chemisch toilet te legen en drinkwater in te nemen.
Voor ons is het deze trip niet alleen onze laatste slaapplek in Luxemburg, maar ook weer een plaats om vanuit te kunnen fietsen. En weer over een oud treinspoor, nu naar Bastogne. Een kleine 45 kilometer waarvan de helft, de heenweg, omhoog loopt. Niet steil natuurlijk, want de trein met zijn stalen wielen over het stalen spoor moest de route omhoog ook kunnen afleggen, en op de terugweg kunnen afremmen. Voor ons is en ik schreef het al eerder, het lage stijgingspercentage een uitkomst. Het zorgt voor een comfortabele rit met voldoende tijd om om ons heen te kijken en te genieten van al het moois. Want de omgeving die we doorkruisten was echt weer wonderschoon. Oude stationsgebouwen, al dan niet gerestaureerd, een enkele wagon, op sommige plaatsen een klein restant van de spoorstaven met een plaquette om e.e.a. te verduidelijken en natuurlijk oude spoortunnels maken dat de fietsers niet vergeten waar overheen men rijdt en dat men niet alleen van de natuur hoeft te genieten. Want mooie natuur langs de rivier de Wiltz is volop aanwezig.
De Wiltz ontspringt nabij Bastenaken en de oude spoorlijn volgt deze rivier, althans ons deel van de route, tot aan de gelijknamige stad. Hierdoor werden we getrakteerd op vele stroompjes, beekjes en kleine riviertjes stromend van de hellingen en hun water afvoerend naar de Wiltz. Het vee grazend in de weilanden grenzend aan deze waterlopen en soms drinkend van het water vanaf de erg lage oevers. Het zouden beelden kunnen zijn die een kunstschilder vanuit een fantasierijk brein op linnen heeft vastgelegd. En daarvan mochten wij genieten!
In Bastogne hebben we kort de WOII monumenten bekeken om daarna de terugreis aan te vangen over dezelfde route. En dan is het beeld waarop je getrakteerd wordt toch weer anders, maar even zo mooi.
Zoals eerder gememoreerd, het einde van onze rondreis Luxemburg nadert. Als iemand mij enkele jaren geleden had gevraagd een plan te maken om drie weken in Luxemburg rond te trekken, had ik twijfels gehad over de haalbaarheid daarvan. Luxemburg is tenslotte iets kleiner dan de provincie Drenthe.
De afwisseling van de natuur, de steeds andere uitzichten en de vele fietsmogelijkheden, ook met een biologische motor aangedreven fiets, zijn veelzijdig en nodigen uit voor nog meer. De drie weken zouden nu zomaar zes weken, en mogelijk nog langer, kunnen worden.
En wat zeker niet mag ontbreken is de vriendelijkheid van de Luxemburger. Op alle campings waar we kwamen, in alle restaurants en terrasjes, overal werden we met dezelfde hartelijkheid begroet. Onderweg op de fiets of in de straten van de steden, door iedereen die we tegenkwamen werden we begroet met een Luxemburgs “moien”. In het verkeer toonde de automobilist respect voor ons fietsers. Hun niet ondenkbare dagelijkse haast werd ondergeschikt gemaakt aan onze veiligheid.
Je merkt het waarschijnlijk al: wij zijn erg enthousiast! Ik hoop dat jullie dat ook zijn van mijn verhalen en dan weer uitkijken naar nieuwe avonturen.
Zeker weer n mooi verhaal! Kijk alweer uit naar jullie volgende reisverslag. Maar hoop toch ook dat we elkaar snel kunnen gaan zien!! Goede thuisreis en tot snel nu.